එදා මහ මූසලම මූසල විදිහට පටන් අරගත්තු දවසක් එළි උනේම වැහි කෝඩයක් අරගෙන ....පුරුදු විදිහට බෝඩිමෙන් නික්මුනේ සුපුරුදු රාජකාරි වලට අව්ව වැස්ස කියලා නිවනක් නොතිබුන නිසා...මට ඉතින් කොහෙද කුඩ..යාන්තමි තෙමීගෙන කාර්යාලයට ගොඩ උනා.....හැම දෙයක් අතරම හැමදාම හොයන හිනාව අදත් හෙව්වා..නොදැක්කම හිනාව හිත හොයන හිතුනා අද අහසට ඉර අරන් එන්න අමතක වෙලාවත්ද කියලා...නැහැ මේ එන්නෙ ඉර අද කළු කුඩයකට මුවා වෙලා....හිත පිරුනා...පිරිලා ඉතිරිලා දෝරෙ ගියා..හැපෙන නොහැපෙන තරමට ලඟින් ගිය සුපුරුදු සුවඳ පිටිපස්සේ හිත හීයක් වගේ ගිහින්...කවරදාවත් කථා නොකරපු මේ අපූරු හීනෙට හිත හුඟාක් ලෙන්ගතු වෙලා තිබුනේ....හැමදාම දෑස් වලට හිමිවෙලා තිබිචිච විදිහට එයා පිය ගැට පෙල අතර නොපෙනී ගියා....පැය අට ගෙවුනේ හරි අමාරුවෙන් මන්දගාමීව.....කමක් නැහැ ගෙවුනනේ කොහොම හරි තවත් මොනවද? මේ වැස්සක තරම බින්දුවක් වත් අඩු වෙලා නැහැ...තෙමෙනවා කියලා මෙහෙමත්......හිතෙන් අසිමිත විදිහට ශාප කලා වැස්ස වලාහක දෙවියන්ට...කෙටි වහලයට මුවා වෙලා පියවර කිහිපයක් ඉදිරියට ගියත් අකුනු හඬකින් තැතිගෙන මොහොතකට නැවතුනා....එන්න කුඩේ යටට ...මෙන්න අකුන අස්සෙ විදුලියක්..කිලිපොලා ගියා සියොළඟම..ම් ම් ම් මම ....පැටලුනු වචන අතරින් මම මටත් නොදැනිම කුඩය යට නැවතිලා..එයා අකුනට හොඳටම බය වෙලා එයාගෙ දෑස් එහෙම කියනවා මට හොඳට දැනුනා....තවත් අකුනක් ගහපිය ...මම පින් සෙන්ඩු උනා වැස්ස වලාහක දෙවියන්ට......හැමදාම දොඩමලු වෙච්ච දෑස් බයෙන් සලිත වෙන හැටි මම බලාගෙන හිටියේ ඊට නොදෙවෙනි බියකින්....දෙයියන්ට පින්සිදුවන්ට දෙවැනි අකුණ පුපුරද්දි මගේ අත තදින් තෙරපවද්දි හිතුනා අද කොචිචර සුන්දර දවසක්ද කියලා....ගමන දුම්රියපලින් නැවතුනත් අපි දුර ගමනක් යන්න අඩිතාලම හදාගෙන...දැන් අවුව වැස්ස බේදයක් නැතුව අපි එක කුඩේ යට.........කාලකන්නි විදිහට පටන් ගත්තු දවස ඉවර උනේ හරිම  සුන්දර විදිහට......