Saturday 25 February 2012

අතුරු මිතුරු...(ප්‍රවේශමෙන් පරිහරනය කරන්න)




ජීවිතය කියන්නේ මොකක්ද කියලා අපිට තේරුම් ගන්න පුළුවන්ද? බැහැ..අපි බැඳලා..බැඳීම්වල හිරවෙලා..සමහර විට හුස්ම ගන්නවා හැරෙන්න අපිට ජීවිතයක් නැතුව ඇති..ඉපදුනාම ටික කාලයක් ජීවත් වෙලා මැරිලා ගියහම ජීවිතේ සම්පූර්ණයි කියලා අපි හිතනවා..යථාර්තය ඊට වඩා හුඟාක් වෙනස්..එහෙමත් නැත්නම් අපි තරමක් දුරකට වෙනස් කරලා ..මේ එහෙම කතාවක් සිදුවුනේ කාටද කියලා අහන්න එපා නමුත් අඩංගු දේ වැදගත් වේවි..

ආදරය හැමදාම යන්නේ විරාගයට සමානුපාතික මාර්ගයක...මම එහෙම කිව්වහම ඔයාලා කියයි එහෙමම වෙන්නෑ කියලා..අපිට යාළුවෝ ඕනෑ තරම් ඉන්නවා හැබැයි මේ යාළුවන්ගෙන් හිතවත්තු ඉන්නේ බොහෝම ටිකයි..

අපි සමහර යාළුවෝ ජීවිතේ හුඟාක්ම ලං උනාම බැඳීම් වැඩි උනාම නම් දෙන්න උත්සහා කරනවා..අයියා..අක්කා..නංගි කියනවාට අමතරට අපේ කියන විශ්ෂණ නාමයත් එකතු කරනවා..මේ මගේ මිතුරා (නම කිව නොහැකි) තම පෙම්වතියට හදුන්වලා දෙනවා තමන් බොහෝ ලෙංගතු තමාගේම සහෝදරිය යැයි කියාගත් කාන්තාවක්..මේ තැනැත්තියත් ඉන්නේ විදේශයක අර මම නම නොකියපු මගේ යහළුවාගේ පෙම්වතිය ඉන්නෙත් විදේශයක ..

ටික දවසක් යද්දි අර මිතුරාගේ පෙම්වතියයි මිතුරාගේ මිතුරියයි දැඩි මිතුරියන් වෙනවා..

මගේ මිතුරා ජීවිතයේ බොහෝ දැ අර මිතුරිය සමඟ කියා තිබෙනවා..(ඔවුන් ලඟම පවුල් ඥතීන් ලෙස ඇසුරුකර තිබේ)පෙම්වතිය සමඟ අඩ දබර වීම් පවා මොහු තම මිතුරිය සමඟ කයා තිබෙනවා.......

ටික දිනකට ඉහත සිට තම පෙම්වතියගේ බොහෝ පෙර නොදුටු චර්යාවත් මගේ මිතුරා දකිනවා...පෙම්වතිය නිතර හැසිරෙන්නේ දැඩි නොරිස්සුම් සහගත බවකින්...

නිතර කතාකිරීමටත් සමීපව සිටීමටත් මගේ මිතුරාගේ පෙම්වතිය දැඩි අකමැත්තක් දැක්වීමත් එක්ක මගේ මිතුරා කරුණු කාරනා සොයා බලලා..

අවාසනාවට ඔහුට හමුවෙනවා තම මිතුරිය තම පෙම්වතියට එවන ලද ලිපි කිහිපයක්..එහි අන්තර්ගතය දකින මිතුරා සිහිසුන් නොවී සිටියානම් පුදුමයක්..

ඔහු තමාට නොගැලපෙන බවද..මෙය විවාහයක් දක්වා කිසිදු දිනයක දුර ගෙන නොයන ලෙසද...තමාට කි බව කියවෙන කේලම් විශාල ප්‍රමාණයක්ද එහි අන්තර්ගතවී තිබුනා..

කරුණු කාරනා වටහාගත් මා මිතුරා වහාම ඊට අදාල පියවර ගනු ලැබුවා...නමුත් දැන් ඔවුන්ගේ සඹඳතාවට තිබෙන්නේ දැඩි අවදානම් සහගත තැනකයි...

බලන්න ජීවිතයට අහම්බෙන් පැමින මිතුරන් වි පසුව පවුලේ සාමාජිකයන් වී ජීවිත වලට කරන බලපෑම්...මේ සමාජ ජාලවලින් අපිට හැම විටම සැබෑ පුත්ගලයින් දැනහඳුන ගන්න ලැබෙන්නේ නැහැ..කපටි ,මානසික රෝගි, තම ඉටු මනාපකම් ඉෂ්ඨ සිද්ධ කරගන්න ඕනෑම දෙයක් කරගන්න සූදානම් පිරිසකුයි වැඩිපුර  මෙතන ගැවසෙන්නේ...

මගේ මිතුරා දැන් පසුවන්නේ දැඩි කලකිරීමකින්...දැඩි අපහසුවකින්..මේ හැම දෙයක්ම ඔහු කීවේ දැඩි වේදනාවෙන්...

ඔහු අවසානෙදි මෙහෙම කිව්වා..."මචං තරහා කාරයෙක් හරි අඳුනන්නැති එකෙක් හරි මේක කිව්වනම් කමක් නෑ..බලපං අර උදේ හවස මල්ලී මල්ලී කිය කිය ඉන්න එකී කරපු හරිය"

බලන්න ජීවිත වලට ආගන්තුකයෝ කරන විනාස..අපි හැමතිස්සෙම අපේ ජීවිතවලට සම්බන්ධ කරගනිද්දි වෙනකෙක් අපි නිතරම දෙපාරක් හිතන්න ඕන..නැත්නම් අනිසි බලපැම අපේ ජීවිත වලටම තමයි..

පරිස්සමින්....

Saturday 11 February 2012

අමතක වීම......




කන් පෙති විවර කලෙමි

නොයිඳුල් හැඬුමට

තෙත බරිතව විය හැක

තවම නැවුම් නිසා නුඹ...


හතරයි විස්සයි...


සටහන් කොට ගතිමි

මනසේ නොමැකෙනා ලෙස

හැඬූ මුල් වර............



සිපගන්ට මග බලයි නෙත

වැලඳ ගෙන සියුම් ලෙස

රිදේවී දෝ මීට

අතගා ගති මම රැවුල......



නවගමුවට නවයක්ද

දොලගමුවට දොලහක්ද

පඬුරුලෑ මතක අග

නුඹ පැමින නව ලොවට...




වින්නඹුව පැමින මට

පුතෙක් බව කී විගස

පිපුණු මල් ඉහ මත්ත

දෙනෙතඟට කඳුලු ගෙන..




සිද්ධ පත්තිනි මවට


බණ්ඩාර දෙයියන්ට

අයිය නායක නමට

භාර උනි පුතු සෙතට............



නුඹේ මව් රැක දෙන්ට

දෙයියන්ට කියන්නට

අමතකව ගිය ටිකට

අරන් ගොස් දෙවියන්ම.....
.


(කලකට ඉහත ලියන ලද්දකි)

පූජාසනය...







පූජාසනේ තියන හැම මලක්ම සීරුවට ආමිස පූජාව පුරලා..මේ හැම මලක්ම හැන්දෑවට කුණූ බඳුන සිපගනීවි..මේ සුවඳ කොහේද ඉඳන් එන සුළඟ අරන් යාවි..ජීවිතය මේ කියලා නොතේරෙන උන් එහෙව් සුවඳට පෙම් බඳීවි..හිතේ පැළ පදියම්කරගනීවි..එහෙම හිතුනට මමත් පෘතග්ජනයෙක්...මම එහෙම මගේ හිතට කියාගත්තේ යාන්තමින් හිතට සැනසීමක් අරන් එන්න...


උත්තුංග දේහධාරී නා ගස කාෂ්ඨකේ කියලා නොබලාම මල් පුබුඳුවලා...බෝ ගස හැම කොළයක්ම අතෑරලා අළුතෙන් දළුලන්න.....පෑගෙන බෝ පත් පිළිවෙලට ඇමඳපු මිදුලේ නාරටි රටා වියලා..


කලකට ඉහත පිවිසුම් දොරටුවේ සවිකල පුවරුව තව තවත් ඒකාලෝක වෙලා...පංසල් බිම උදේ පාන්දර කියලාම නොතකා බොහෝ මිනිසුන්ගෙන් පිරී ගිහින්...


නැකැත් තරු...යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර ....සාන්තිකර්ම....මේ හැමදෙයක් අතරම මම මොකක්දෝ නොදන්න අනන්තරීය පාපා කර්මයක පැටලිලා..


ලොකු හාන්දුරුවෝ අපවත් වෙලා තුන්මහ යාන්තමින් පිරුනා විතරයි..මම මේ පින් භවන පවුකාර ගුහාවක් කරලා....


අපේ නායක හාමුදුරුවෝ මට දෙස් තියනවා වෙන්නැති.....උන්නාන්සේ මෙව්වා ඉගැන්නුවේ මිනිස්සුන්ට පිහිට වෙන්න මිසක් නපුරක් කරන්න නෙමෙයි...


මම මොනවද මේ හිතන්නේ...මම මගෙන්ම ප්‍රශ්න කොට ගතිමි...


අම්මා ලෙඩ ගානේ දුක් විඳියි...අක්කා මඟුල අතැර විත් අම්මා සමඟ ගෙවන්නේ දුඃකිත ජිවිතයකි...අක්කාගේ පුතා පාසල් යා යුතුව ඇත...


සල්ලි....මේ හැම දේකටම දෙන්න පුළුවන් වටිනාකම මිල මුදල් වලින්..... මම මගේ සිත සාදාගතිමි...


වෙද හාමුදුරුවනේ දානේ එහෙම වළඳලා සූජානම් උණානම්...අර ඇත්තෝ බොහෝ දුර ගං පලාත් වලින් ඇවිත් ඉන්නේ.....


අප්පු මාමා එසේ කීවේ පැමිණි සැම කෙරෙහි වූ ලෙංගතුබව නිසානම් නොවේ....


අප්පු මාමේ මං පොඩි හාමුදුරුවෝ...වෙද හාමුදුරුවෝ නෙමෙයි.....මා කීවේ බිම බලාගත් වනමය...


අපේ හාමුදුරුවන්ට අද මක්කැයි මේ වෙලා තියෙන්නේ....අප්පු මාමාගේ වදන් තරමක් රළු වූ හැඩකි...


අප්පු මාමේ මං මේ චීවරේ විකුනං කනවා...


මක්කැයි දැන් හාමුදුරුවෝ කියන්නේ.....අප්පුමාමා ආරූඬ වූ සෙයකි...


හැමෝටම මෙහෙම දේවල් ලැබෙන්නෑ...අපේ හාමුදුරුවනේ හාමුදුරුවන් ගැන හිතන්නෙපා...අර උපාසක අම්මලා ගැනයි හයක් හතරක් නොතේරෙන කොළු පැටියා ගැවයි හිතන්න...උන්ට කාත් කව්රුවත් නැහැ අපේ හාමුදුරුවනේ...මෙවුවා නැති උනොත් උන් හාමතේ මැරිලා යාවි..


අප්පු මාමා කියන්නේ අම්මා අක්කා හා අක්කාගේ පුතා ගැනය...


හ්ම්.....මා වෙන කිසිවක් කීවේ නැත....


ආන් දානේ සූඳානම් කරලා තියනවා...වැළඳුවානම් පුංචි හාමුදුරුවෝ බුද්ධ පූජාව තියනවා මං අහගෙන......


මා අකමැත්තෙන් හෝ නැවත මේ කාර්‍යයන් සිදුකල යුතු වේ....එය අප්පු මාමා කියනා ලෙසට සත් කාර්‍යයකි...


අද බොහෝ අවිවේකී දිනයකි....යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර තෙපලා උඟුර ලේ රහ වී තිබේ....


අප්පු මාමා පඬුරු සූක්ෂම ලෙස අසුරා පඬුරු පෙට්ටියේ ලෑවේ ආරක්ශාවට ය.


රාත්‍රිය බොහෝ දිගුය....හීන නොපෙනුනත් හිත මොකක්දෝ නොදන්නා රූපයන්ගෙන් බිය වේ....නින්ද  අඩ නික්ද අතර කාලය ගෙව්වා විනා..සුව නින්දක් ලැබුවේ නැත...


හිත නිතරම සංතාපයෙන් වෙලී ගෙනය....ආත්මය පසාරුකරගෙන හෘදශාක්ෂිය නැගීසිටියි....


මං මහ පවු කාරයෙක්.....මම මටම දොස් පවරගත්තේ දොස මටම නියතවම හිමි විය යුතු නිසාය..


උදේ පාන්දර අඳින කඩය දෙහි ගස වසා තැබුවේ නැවත සිරුර නොවසන ස්ථිර අධිෂ්ඨානයෙනි...


මං සිවුර අතාරිනවා..මේ පවුකාරකම් සිවුරුපටින් වහගන්න බැහැ.....මා දැඩි කෝපයෙන් කීවේ විහාර බිම වටා දෝංකාර දෙන්නටය...


පංසලට නුදුරු කුඹුරුයායේ ඈතින් කඩිසර ගමනින් එන අප්පු මාමා දුටු මට මොකක්දෝ නුහුරක් දැනිනි....


අප්පු මාමා මා අසලම නැවතුනේ වික්ෂිප්ත භාවයෙනි..


අපේ හාමුදුරුවෝ මේ මොන නාඩගමක්ද නටන්න සූඳානම් වෙන්නේ...අප්පු මාමා කෝපයෙන් වෙවුලයි...


මං සිවුර අතෑරියා අප්පු මාමේ...මේ පවුකාර වැඩ සිවුරු පොටට හරියන්නෑ...


අපේ හාමුදුරුවනේ එහෙම කරන්න එපා...අප්පු මාමා මා දෙපතුල බදා වැඳ සිටියි..


අපේ උපාසක අම්මා මේ දැන් ආන්තරා උනා පොඩි හාමුදුරුවන්ගේ මෑනියන්ට පාංසකූලෙට වෙන කවුරු වඩින්නද අපේ හාමුදුරුවනේ.....


මයේ අම්මා නැතිවෙලා...මා එසේ කියා නැවතත් සිවුරු පොට ගෙන වෙනදාටත් හොඳින් සිරුර වසාගත්තේ දැඩි භක්තියෙන්...


නිවස බලා හැල්මේ ගියේ අම්මාගේ සිරුරේ යාන්තමින් හෝ උණුහුමක් වේදැයි සොයන්නටය...


නැවත පංසල බලා වැඩියේ සුන් වූ බලා පොරොත්තු අතරින් නැවුම් බලා පොරොත්තුවක්ද සුලැඟිල්ලේ එල්ලාය..


අක්කගේ පුතා.....මගේ ගෝල සාමනේර වසන්සේ....මා ඔහු දෙස බැලුවේ ..කඳුළු පිරුනු දෙනෙතින් යාන්තමට සිනාසෙන ගමන්මය.....


රාහුල....ඇසෙන්නට නොඇසෙන්නට නව නාමය කියා මා ඔහු හිස පිරිමැදීමි.....

Thursday 9 February 2012

මගේ මරණය....









පාන්දර හතරටත් කලින් මට එළියට යන්න හිතුනේ මොකද කියලා මටම හිතාගන්න බැහැ...සීතල ඕනෑවටත් වැඩිය සිරුර වෙලාගෙන..මෝටර් රථයට ගොඩ වුනේ කට කට ගාලා ගැහෙනවත් එක්ක...මම කොහොමත් කැමති වාහනේ වේගය උපරිම මට්ටමින් තියනවට...මම ඒක නිතරම පවත්වාගෙන ගියේ මම ගැන තරමක උජාරුවකිනුත් එක්ක...අතුරුපාරකින් ප්‍රධාන පාරට එකතු වෙද්දි වාහනය තිරිංගත් සමඟ තරමක් ඇදිලා යන විදිහට තමයි වංගු වලදි මම ක්‍රියා කරන්නේ සමහර විට ඒක තරුණ කම වෙන්නැති...නැත්නම් ආයතනයෙන් නොමිලේ ලැබුණු වාහනය නිසා වෙන්න ඇති...

අදත් පුරුදු විදිහට වාහනය ගේ ඉස්සරහා අතුරුපාරෙන් ප්‍රධාන පාරට එකතු කලා විතරයි....හිතන්නවත් වෙලාවක් තිබුනේ නැහැ..වේගයෙන් ආපු මහ විසාල ලොරිය නැවතුනේ මගේ මෝටර් රියේ වැදිලා ඊටම අමුනගෙන තරමක දුරක් විදුලි කණු කිහිපයකුත් කඩාගෙන ගිහින් තාප්පයකුත් කඩාගෙනයි ...

හරිම පුදුමයක් මට මාවම පේනවා....මට මේක අදහා ගන්නත් බැරි උනා....මගේ හිස් කබල කොටස් කිහිපයකට කැඩිලා...අසුන් පටි නොපැළඳ සිටි මට එහෙම උනු එකත් පුදුමයක් නෙමෙයි..එයාර් බෑග් ක්‍රියාත්මක වෙලා තිබුනත් ලොරියේ ඉදිරිපස කොටසෙත් හිස් කබලේ කොටස් තිබුනා..තාප්පයේ හෝ විදුලි කණුවේ කම්බියක් නළල පසාරුකරගෙන අර කැඩිච්ච හිස් කබල අතරින් ගිහින්....මම මැරිලද ?මම මගෙන්ම විමසුවා...වෙන්නැති හිත කිව්වේ එහෙම...






මගේ කකුලක් තිබුනේ සුනුවිසුනු වෙලා...මටම හිතුනා මේ තත්වෙන් ජීවත් නොවුනු එක හොඳයි කියලා.....

පාන්දර නිසා මිනිස්සු අදාල ස්ථානයට එන්න තරමක් වෙලා ගියා..

පොලීසිය,වෛද්‍ය කණ්ඩායම් ආවේ මහත් වේගයකින්...ලොරියේ රියදුරා හිටියේ බිරාන්ත වෙලා..

පොලීසියත් අනිත් අයත් විශාල වෙහෙසක් දරා සිරුරු කොටස් ඉවත් කලා...

අම්මෝ...මේ මමද?....මම මගෙන්ම විමසුවා...

එක්වරම මාව යම් දිසාවකට ඇඳගෙන යනවා වගේ දැනුනා...මට මේ තත්වය හුරු නැති නිසා මමත් ඔහේ යන්න ඉඩදීලා බලාගෙන හිටියා....

මහා විසාල ශාලාවක්...කිසිම දෙයක් නැහැ...දුරම දුර යාන්තමින් එළිය එන කවුළු කිහිපයක් තිබුනා..මම ඒ එළිය තිබුනු දිශාවකට ගමන් කලා...

ඔහොම නවතිනවා...ඒක මහ දරුණු අණ කිරීමක්....

කිසිවෙකුත් පේන්න නොහිටියත් හිත තද බියකින් වෙළුනා......

මම නැවතුනා....

තමුන් ඔය කොහේද යන්නේ.......

ආගන්තුකයා විමසුවේ එවර තරමක් සංසුන් ලෙසට...

දන්නෑ.....මම පිළිතුරු දුන්නේ අසංවරව කැඩුනු අකුරු එකතු කර....

ගන්ධබ්බයා...දැන් තමුන් ගන්ධබ්බයෙක්....මැරිලා ආත්මයක් හොයන මිනිහෙක්....මේ හැම දේටම කලින් ගෙදර යනවා...දෙන පින් ගන්නවා...

ආගන්තුකයා කීවේ නිවුනු හඞිනි...

මම කොහොමද යන්නේ...

මම විමසුවේ සැබවින්ම නොදන්නා බැවිනි...

හිතන්න හිතන තැනට යාවි....පින් තියනවානම් හොඳ වාසස්ථනයක් ලැබේවි...

මා දෑස් වසා නිවස ගැන සිහි කලෙමි..

සැනකින් මා නිවසේ මිදුලේ නැවතීමි...

නිවස පුරා බොහෝ අය එක් රැස්ව සිටි අතර මාගේ මිතුරන් විශාල පිරිසක්ද විය..

අනේ පවු බං අහින්සකයා...මිතුරන් එලෙස කියනවා මා පළමු වර ඇසුවේ එදාය...

මිතුරන් හඬයි වැලපෙයි..මවුපිය පාර්ශවවල  සියල්ල එකතු වී තිබේ..

සිරුර නිවසට රැගෙන එන විට රාත්‍රී දහයද පසුවී තිබින....අඳෝනා බොහෝ වැඩිවිය..

සංවිධායක කමිටුවක්ද පත්ව සිටි අතර හිතවත් හාමුදුරුවරු කිහිප දෙනෙක් එහි පෙරමුන ගෙන තිබිනි...

රාත්‍රී දෙළහා පමන වනවිට සිටි පිරිස ඉතා විශාල විය..ඒ අතර පහල වත්තේ සිරිපාල මාමාද විය ...අපි බූරු පිටියක් දාමු....ඔහුගේ බසට බොහෝ දෙනා කීකරු විය.....සීයට තිහක් තොන් ගමු..තවකෙක් යෝජනා කල හෙයින් එයද සම්මත විය..

මාගේ කාර්‍යාලීය මිතුරන් කිහිප දෙනෙකු දුක තුරන් කරගන්නට මගේ කාමරයේම මදුවිත සූදානම්කර තිබේ...මා ගිජුව එදෙස බැලූවෙමි......

අල්ලපු ගමේ සෝමා අක්කා සංග්‍රහ කටයුතු භාරගෙන තිබේ..හොරෙන් ඉඳහිට තාප්පයෙන් එහා පැත්තට සීනි..තේ කොළ විසිකරනවා මා බලා සිටියේ විමතියෙනි...මා තාප්පයේ අනෙක් අන්තය බැලීමි..

අහ්....සෝමක්කගේ කෙල්ල එහා පැත්තේ.....මේ දෙන්නා අපූරු නාඩගමක් පටන් අරන්...මම සිනාසුනෙමි


අම්මා හා පවුලේ ඥාතීහු කිහිප දෙනෙකු පමනක් හෘදයාංගමව දුක් වූ බවක් පෙනින...අයියා අයියාගේ බිරිඳ සමඟ මට හිමි ඉඩම ඔවුන්ට අයත් බව පවසා එය ඔවුන්ගේ ඉඩමටම ඈඳවා තාප්පයක් බඳින අයුරු කතිකා කරමින් සිටියේ දැඩි අද්දාමයෙනි..

අක්කා මස්සිනා සමඟ සාකච්චා කලේ අම්මාව මැදිහත් කොටගෙන රක්ෂණ වන්දි මුදල ගැනීම පිළිඹඳවය...


එහි විශාල මුදලක් වන බවත් ඉන් මෝටර් රියක් මිලදි ගන්නා අයුරුත් ඔවුන්ගේ කතාවල විය...

මේ සැම අතර තුර බූරු පිටිය ඉහල මට්ටමින් පැවතිනි..දහසේ මොණර කොළ එහෙමෙහෙ ගියේ ක්ෂණයකිනි....

මාගේ මිතුරන් දැන් පඳමට බමන මතිනි..මළ ගෙදරට පැමිනි සියල්ල අතරේ ලොකු මාමාගේ දුව මගේ මිතුරෙකුට ඉඟි බිඟි පායි..කවුරුන් හෝ දුටු පමණකින් දැසේ කඳුළු පුරව ගන්නා ඇය දැඩි ශෝකි බවක් මුවින් පල කරයි...

මේ විගඩම් මා මල පසුම සිදුවීම පිළිඹදව මම අතිශය සතුටු වීමි....සැබවින්ම මා මියයාම පිළඹඳව මා අසීමිතව සතුටුවීමි.....මළගෙයද අවසන දානය හා බණද අවසන් වන තෙක් මා සිටියේ මේ නිවසේ දැඩි අප්‍රසන්න භාවයෙනි...

කලකිරීම හිතේ තදින්ම සනිටුවහන්ව තිබුනි...මේ ජීවිතේ මළ පෙරේතයෙකුටවත් ඉන්න හොඳ තැනක් නෙමෙයි...මා මටම කියා ගතිමි..

යලිත් මා සුපුරුදු ශාලාවට ගියෙමි...

ඉහත කී හඬ යලිත් මා ඇමතීය...

තමුන්ට ආයෙත් මනුස්ස ලෝකෙට ඉක්මනින් යන්න පින් ලැබිලා....ඔහු කීවේ සැහැල්ලුවෙන්...

මනුස්ස ලෝකෙට....අනේ මට එපා...පින් සිද්දවෙයි අපායට හරි ...වෙන ඕන තැනකට යවන්න ....මම බැගෑපත් වුනෙමි.....